На пат кон Кајмакчалан отидов и на српските воени гробишта во Битола. Направив се.што можев, ги зачистив гробовите, запалив свеќа и се молев за упокојување на душите на заспаните воини и мештаните. Тешко е да се опише со зборови разновидноста на чувствата…
Гордост…тага, доминираат.
А потоа благословот.
Претпоставувам дека имав среќа кога ги посетив, тие го молеа Господ да ми реши некои технички работи.
Каде да се заврши? Како да најдете планински водич?
Големи пожари низ цела Македонија и веднаш до мојата рута и селото Скочивир каде што е мојата следна дестинација.
Влегов во првото кафуле, на терасата седеа двајца господа.
Им посакав Господ на помош и добар ден ми одговорија.
– Од каде си брат?
– Од Србија. Аранѓеловац има ли тука нешто за јадење, прашав.
– Тој има сè, дојди на нашата маса, дај му на човекот пиво Крали Марко.
Потоа кога ја слушнаа причината за моето патување, повикаа уште неколку нивни пријатели, дојдоа и обезбедија сместување, водич со џип… И само викаат пијалок и храна и ми велат:
Сè што ви треба брат, само јавете ни се! Сè ќе биде!
Имињата на господата се: Златко Мажевски – План Б, Иле Јовевски и Владимир Чакала Јовановски и уште неколку, не успеав да се сетам на нивните имиња.
Една мала благодарност за гостопримството и љубовта што ми ја дадоа. Ја имаат мојата вечна благодарност и пријател во Србија.
Слава на Бога за добри луѓе.
