Срцето на Битола сепак била чаршијата каде што се сплотуваа во единство сите противречности на градот .
Чаршијата, со доминација на занаетите, го давала главниот печат на градскиот живот. Според тоа битолчани-шкембари, тоа беа луѓето-еснафи, средниот сталеж. А бекриите се регрутираа оттаму. Високиот трговски сталеж немаше срце за нешто такво. А сиромаштијата-пари. Ако некои од нив залутаа меѓу бекриите, тогаш тие стануваа пијаници: Од едно poпство, одеа во друго.
![](https://www.babambitola.mk/wp-content/uploads/2017/11/img_20171107_113251942329465.jpg)
Ропството од кое бегаше во крчмата некој трговски син, беше ропскиот однос на неговата фамилија кон парите, кон златото. Ропството од кое бегаше сиромавиот, беше сиромаштијата. И бекријата бегаше од ропство: Тој од стегите на патријархалниот живот со бог како деспот кој грми од небото, со цар како деспот на земјата и пред се со таткото какo деспот дома и на дуќан.
![](https://www.babambitola.mk/wp-content/uploads/2017/11/img_20171107_1135491698312808.png)
Ho во тоj чин на бекријата имаше бунт, и во тоа тој се разликува пијаницата. Во тоа што пијаницата бара слобода за себе, а бекријата за сите. Воопшто, идеалот на слободата го карактеризира битолчанецот од едно време. Иако живеел во ропство, тој бил слободен човек. Денес, иако живее во слобода, се помалку е тоа.
Извадок од книгата “Битолски триод” Владимир Костов