Дома бабам Битола Битола добива светица: Св. преп.мч. Стефанида Битолско-Скадарска

бабам Битола

Битола добива светица: Св. преп.мч. Стефанида Битолско-Скадарска

June 26, 2024

Oваа малку позната монахиња и пред нејзиното официјално канонизирање, верниците во Српската православна црква сепак ја сметале за светица и голема сoвремена подвижница. Во Македонија нејзиниот култ е посебно почитуван во манастирот во кој се наоѓаат нејзините мошти и со години на неколку празници се изложуваат во манастирот во село Крстоар, Битолско. А СПЦ има издадено книга посветена на светителката „Христе, животе мој“ која во 2023 година го добива третото и дополнето издание. Нејзините писма во 1963 година ги открива тогаш веќе дипломираниот теолог Ристо Радовиќ подоцна митрополит Амфилохие, во библиотеката на Дечанскиот манастир, тој со години собирал сведоштва за нејзиниот живот, бил во нејзиното родно место, во местото каде што била нејзината куќа и го барал нејзиниот гроб во манастирот Свети Христофор. Нејзиното име и го дал на монахињата Стефанида, избирајќи ја за свој небесен покровител. Која со негов благослов напиша акатист за преподобната Стефанида.

Преподобната Стефанида Скадарско, Дечанско и Битолска (со крстено име Стевка Ѓурѓевиќ) родена е 1887 година на територијата на современа Албанија, во селото Врака кај градот Скадар во просто благочестиво селско семејство. Според податоците собрани од владиката Амфилохије, Стевка воопшто не одела на училиште, сама или со помош на роднините научила да чита и пишува, а потоа, како што сведочат нејзините писма, го читала и Светото писмо и духовна литература. Од детството се одликуваше со трудољубивост и сочувство. На седум години како да и се случило нешто: станала премногу сериозна за нејзините години, молчела, престанала да си игра со други деца. Родителите загрижени за својата ќерка ја однеле во манастирот Острог, А за младата Стевка немаше поголема радост од доаѓањето во Острог или во манастирот Дајбабе. Таа со часови се молела на моштите на светците кои таму почивале, не забележувајќи ништо и никој околу неа.

Две балкански војни (1912–1913) и две светски војни тапкаат во нејзиниот живот: можеби затоа имала засилено чувство за злото што владее во паднатиот свет. Стевка Ѓурѓевиќ го видела повлекувањето на поразената српска војска во 1915 година, ги нахрани гладните војници, зготвувајќи им сета пченка што ја складираше семејството. До крајот на војната, Стевка веќе имаше триесет години, беше убава, но не сакаше да слушне за брак. Живеела во посебна куќа што и ја изградиле нејзините роднини, се молела, читала Евангелие, одгледувала цвеќиња, комуницирала само со децата што многу ги сакала и кои ја сакале. Во триесеттите години на 20 век, Србите на чело со епископот скадарски Виктор (Михаиловиќ) масовно ја напуштаат Албанија: меѓу емигрантите имало и роднини на Стевка. По нив се преселила во Метохија, во градот Дреновац и таму, всушност, го продолжила својот монашки живот во светот; Почна да се облекува во црно, строго постеше, спиеше на гола даска и се трудеше што почесто да ги прима Светите Тајни. Во манастирот Високи Дечани се сретнала со владиката Николај (Велимировиќ). Последните четири години од својот живот (тоа беше за време на Втората светска војна) ги поминала во Битола, Македонија, во домот за сираци Богдај, кој го основал владиката Николај. Со негов благослов, монахињите на чело со Нада Аџиќ (во монаштвото Ана) се грижеа за децата без родители. Стевка се замонаши во Битола. Во последното писмо до роднините кои се вратиле во Скадар, подвижничката се простила од нив, објавила дека деновите и се избројани, дека оди кај Оној на кого му го посветила целиот свој живот, „со ум и срце, душа и душа и тело, воздишка и плачење, страдање и болка“. Епископот Амфилохије пишува дека, непосредно пред крајот на војната, калуѓерката Стефанида била жестоко претепана од германски војници затоа што одбила да се придржува до прописите и поради тоа што ги затемнила домовите, за што било неопходно да се исклучи големата светилка во ќелијата или во најмалку покријте го прозорецот со завеса. Од повредите и се упокоила во 1945 година.

Моштите и се наоѓаат во Крстоарскиот манастирот Свети Христифор крај Битола.