Приказната за Енис требаше да биде тажна.
Мало дете, десетина години, пее песни во кои ѕвонат камбани и плачат деца… и човек веднаш помислува дека тука има вистина, некоја болка.
Но Енис — не, тој не дозволува тага во неговата приказна. Со насмевка ќе каже:
„Татко имам, мајка немам — ама тоа е само песна, не значи дека секогаш вистината ја кажуваме!“
И така, местото за тага го заменува со смеа.
Малиот, голем Енис Џеловски — победникот на „Шутка фест“ — е дете од разведени родители, но со душа полна радост, дух и шеги за сите прилики.
Оди во четврто одделение, гордо кажува дека има три петки и една четворка, а потоа веднаш се коригира: „Ај, не пиши, ќе речат во ‘Екран’ згрешиле!“
Има брат и две сестри, а најмногу зборува за својот чичко Аљуш, човекот што го научил да пее и му ги пишува песните.
Живее на Бајро, во битолскиот Ѓупски епицентар, каде што сите го знаат како „чешит човече“.
Пее на турски, македонски, српски и ромски, а на албански — не сака, „тешко ми е, не ми иде од уста“, вели низ смеа.
Почнал да пее уште на седум години, на ромска свадба, а само три години подоцна ја крена Универзална сала на нозе со „Три камбани бијат“.
И оттогаш, сите го знаат како „детето-чудо“ од Битола.
За првата касета, раскажува, му побарале триста марки, ама денес со насмевка додава:
„Сега нека плати кој сака да ме има на касета!“
Енис Џеловски, малото големо чешит човече од Баирот, што наместо тага носи смеа, музика и душа полна живот.
Дете кое тогаш покажа дека талентот нема години, нема граници — само срце и глас што се памети.
Статија од 1994г. извор Битола стари фотографии
