Битолските некогашни боемџии се преврќат в гроб
Да си кажиме отворено од стално си имало шунд. Бациња, виска, трактори, рејнџери, ципела, кожно со патика. Еднаш и овци поминаја в центар…
„Меѓу нас кажано”, од стално имало кичерај и жени ѓом со проѕирни прерамки и сунчано недосунчано деколте. Ама денес…
„Муабето да остани тука” , ама не е до кравите и овците. Работата е до то шо не мојш да сетиш шо се крие зад „долчето“ и кој од која „Изба” излегва и гази по црните и белите плочки.
„Да си збораме отворено”, свират чингерлака на сред најголемиот центар и срцето на Европа. Не, тие не се тапани и зурли, то е турбофолк, шунд, кич.
Абре пусти мерак за некое измислено високо општество. Која е таа висока класа? Постои ли овде уопште некоја класа, па камоли висока. Еднаш излегват по сто години и ги извајле пурите, краватите, версачето, ѓом брендојте. Да се разбериме, вкус и вкус, стил и стил. Ама нели градO како целина треба да има некое облежје. Нешто по шо ќе биди познат. Не би рекле дека ова место е познато по шунд! Познато беше по пари шо се трошеа за театарски претстави, културни настани, староградски музики, елеганција и уметност. Сори „али то ниЈе то”!
… И на крај ја пеат „Ако одам во Битола!“ Молам? Режија!? Се слушаме?!
… И така… си беше еден град…
Вратете ја Битола! Го сакам овој град!
Елена Наумовски
Извор Шеталиште